Dakar Etappe 4 - Chilecito / Copiapo

Van te voren wisten we dat het een latertje zou worden vanavond omdat de proef pas in de middag zou starten. Ik was bang dat hij toch in het donker zou finishen maar dat is gelukkig niet gebeurd. Een halfuur terug belde hij en toen was het nog licht. Wat een geruststelling om zeker te weten dat hij veilig en heel in het bivak aangeland is. Hij is volgens eigen zeggen wel “naar de kloten” van zo’n hele lange dag maar was ook erg voldaan.

 

Voor het eerst had hij vannacht slecht geslapen. Hij lag in zijn tentje shocking klem tussen de vrachtwagen en een bouwsel van Van Loon met een ronkende generator of zo dus ondanks vroeg naar bed, oordoppen en slaappillen lukte het niet echt. Wel lastig want de wekker ging weer om vier uur; hij moest om kwart over vijf starten met de urenlange verbinding over het Andesgebergte. Het was een prachtige tocht maar op 5000 meter hoogte is het toch een beetje zeuren met kracht en zuurstof en hij kreeg veel last van hoogteziekte. Toch geen pilletjes durven nemen omdat hij nog een fikse proef voor de boeg had. In de verbinding zat nog ongeveer 100 km onverhard en daar issie notabene uit de bocht gevlogen. Hij was zo buiten adem dat hij de motor in zijn eentje niet overeind kreeg. Gelukkig heeft een andere rijder hem geholpen. Aan het eind van de verbinding waren ze al weer een stuk lager en dat is toch het beste medicijn. In het laatste stukje van de verbinding stond er een Chileen die bananen verkocht en dat was spekkie voor het bekkie. Ontbijten is lastig voor hem; hij heeft vorige etappes nog geprobeerd om een wat steviger ontbijt naar binnen te werken maar dat kwam er met dezelfde vaart weer uit. Dan maar aan de Brinta! Memotours heeft een prachtige foto van hem gepost op hun fb-pagina. Lekker stoffig. Maar goed, je bent in één keer op de motor zo’n beetje voorbij Parijs gereden en dan moet je nog aan een proef beginnen. Pfffft…… 

 

Zijn starttijd was 13.37 lokale tijd en de proef was 315 km. Op zich ging het wel goed, niet zo snel als gisteren, dat zou onverantwoord zijn qua aanslag op het lijf, maar wel gestaag. De laatste 50 km moest hij dan dus voor het eerst echt door de duinen. Ze waren zacht en je moest wel een beetje vaart houden om er door te komen. Ergens in die laatste fase van de proef kreeg hij wat brandstofproblemen. Iets met vergeten iets om te zetten zodat er iets niet goed werkte en daardoor was er iets met de benzine; ik snapte er niks van maar hij heeft het Vandaliaans (alternatief voor hogeschool MacGyveren met een Leatherman) opgelost en kon weer verder. Best ingewikkeld want de motor bleef niet staan en om ‘m dan weer op te hijsen is best lastig. Enfin, nog een uurtje rijden ongeveer en toen kwam hij een enorm duin afgezeild en rolde moe maar voldaan het bivak in. Eigenlijk is het duin in Iquique het beroemdst in de Dakar maar in Copiapo hebben ze er eentje die ook op het lijstje mag. Allard ving hem op en er volgde een typisch exit interview met een stoffige, dodelijk vermoeide motorrijder. Maakt allemaal niets uit, dag vier is in de pocket!!

 

Nu dan maar weer, hoewel later dan anders, het aankomstritueel: motor naar binnen, even bijkomen en wat drinken, eten, douchen, roadbook prepareren, slapen. Dat alles, behalve dat laatste, in willekeurige volgorde.

Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen. Van Copiapo naar Antofagasta. Een verbinding van 174 km , een special van 458 km gevolgd door een verbinding van 65 km; in totaal 697 km. Ik verwacht dat hij rond een uur of zeven half acht moet starten dus dat wordt weer vroeg op. Veel snelle technische paden volgens de orga maar ook stukken feshfesh. Het wordt er echt niet makkelijker op…….